چند وقته با خودمون قهریم ؟!
حسابش از دستمون در رفته، نه !
فکر کنم از اون وقتی که خودمون رو ندیدیم، خود واقعی مون رو؛
از اون موقعی که شروع کردیم به شکایت کردن از دست زمونه، خودمون، سرنوشت و زندگیمون؛
عادت کردیم به شمارش نداشته هامون،
فراموش کردیم که چقدر امتیازات و استعدادهای ویژه داریم؛
چشممون رو به روی تک تک نعمتهای خدادادی بستیم و نخواستیم که اونها رو ببینیم (می تونستیم ولی نخواستیم)
در عوض داشته های دیگران رو خوب دیدیم و فقط حسرت خوردیم ....
تا کی؟!!
بالاخره دنبال هر قهری باید آشتی باشه؛ آشتی با خود واقعی و راستین.
شیرینی آشتی کنون یادتون نره

نوشته شده در جمعه 87/7/26ساعت 11:44 صبح توسط ریحانه همدانی(رها) نظرات ( ) |